วันอังคารที่ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2551

ชีวิตช่างทุกข์นัก(จริงหรือ?)


ชีวิตคนเราทั้งหลายในสังคมนี้ รวมถึงตัวเราเองด้วย บางครั้ง เรารู้สึกว่า ชีวิตช่างไม่ยุติธรรมจริง ๆ มีแต่ปัญหา มีความทุกข์มากมาย ทำไมเราถึงจนกว่าเขา ทำไมเราไม่มีเงินทองมากเหมือนอย่างใคร หลาย ๆ คนบ้าง เราช่างเป็นคนอาภัพเหลือเกิน ไม่มีรถยนต์ขับ ไม่มีบ้านสวย ๆ ได้อยู่ ไม่มีโอกาสกินอาหารอร่อย ๆ ที่คนรวยเขากินกัน ฯลฯ มากมายความคิดที่ว่าเราเป็นทุกข์ ไม่ได้ดังใจหวังซักอย่าง บทความชิ้นนี้ น่าจะทำให้หลาย ๆ คนเกิดความหวัง และอาจมีมุมมองของชีวิตที่เปลี่ยนไป ลองอ่านดูครับ

ผมได้คุยกับเพื่อนคนหนึ่ง ที่เขาทำงานสองแห่งมีรายได้ไม่มากมายนัก รายได้หักค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ภายในบ้านแล้ว เหลือเพียงพันกว่าบาท ต้องประหยัดมัธยัสถ์ เพื่อให้พอเพียงสำหรับเลี้ยงดูพอแม่ที่สูงอายุ พ่อตาแม่ยาย เมีย และลูกอีกสองคน นับเป็นภาระที่หนักมาก แต่สิ่งที่เห็นก็คือ เพื่อนคนนั้นกลับมีชีวิตที่มีความสุขมาก ผมแปลกใจมากที่เห็นเขามีความสุขอย่างนั้น เขาได้อธิบายให้ผมฟังว่า ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะ เมื่อก่อน เขาเคยมีป้ญหาชีวิตมาก ประสบกับปัญหาอย่างแสนสาหัส จึงไปเที่ยวที่อินเดีย เพื่อจะได้สบายใจ
ในประเทศอินเดีย เขาได้เห็นกับตาถึงการกระทำของแม่คนหนึ่งที่มีต่อลูกของตนเอง โดยการใช้มีดอีโต้ ตัดแขนขวาของลูกตัวเอง ภาพของสายตาที่สิ้นหวังของผู้เป็นแม่ และเสียงร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดของเด็ก4ขวบ ยังดังอยู่ในหัวของเขาอย่างไม่ไม่วันลืมได้
ทำไมแม่ของเด็กจึงทำเช่นนั้น?
คุณคงคิดว่าเด็กซนเกินไปหรือเปล่า? หรือแขนข้างนั้นติดเชื้อ?
ปล่าวเลย ที่แม่ของเด็กคนนั้นทำเช่นนี้ก็เพื่อให้ลูกของเธอ "พิการ" สามารถขอทานตามท้องถนนได้
เพื่อนของผมตกใจแทบช๊อค ขนมปังที่กินเหลือครึ่งหนึ่ง ร่วงตกจากมือ ทันใดนี้เอง ก็มีเด็ก ๆ ห้าหกคน กรูกันเข้ามา แย่งชิงขนมปังชิ้นนั้นที่เปื้อนดินทรายบนพื้นอย่างหิวโหย เขาตกใจกับเหตุการณ์ดังกล่าว ไกค์พาเขาไปร้านขนมปังที่อยู่แถว ๆนั้น เขาขอซื้อขนมปังทั้งหมดจากสองร้าน เจ้าของร้านแปลกใจมาก แต่ก็ขายให้เขา เขาใช้เงินไปไม่ถึงหนึ่งร้อยเหรียญ ซื้อขนมปังมาได้สีร้อยกว่าก้อน ตกก้อนละไม่ถึง 25 เซ็น แล้วใช้อีกหนึ่งร้อยเหรียญ ซื้อของใช้ประจำวัน
และแล้วเขาก็นั่งรถที่บรรทุกขนมปังเต็มคันรถ กับของใช้ทั้งหมด ขับรถไปตามถนน แจกขนมปังและของใช้ประจำวันแก่เด็ก ๆ ซึ่งพิการเป็นส่วนใหญ่นั้น พวกเขาล้วนโค้งคำนับด้วยความดีใจ
เป็นครั้งแรกที่เขาคิดได้ว่า "ทำไมคนเราถึงได้ละทิ้งศักดิ์ศรีของตนเองเพียงเพื่อขนมปังก้อนละไม่ถึง 25 เซ็นต์ เขาเริ่มบอกตัวเองว่า เขาโชคดีแค่ไหน มีร่างกายครบสามสิบสอง มีอาชีพการงานให้ทำ มีครอบครัว มีโอกาสบ่นว่าอาหารชิ้นไหนอร่อย ชิ้นไหนไม่อร่อย มีเสื้อผ้าใส่ มีสิ่งของมากมายที่คนเหล่านี้ไม่มี ตอนนี้ผมเริ่มคิดได้ว่า "ชีวิตของผมมั่นย่ำแย่จริงหรือ? บางทีมันอาจไม่ได้ย่ำแย่ขนาดนั้นก็ได้
แล้วคุณละ เมื่อใดที่คิดว่าตัวเองย่ำแย่ ลองคิดถึงเด็กขอทานไร้แขนคนนั้นดูซิครับ

ที่มา : www,postjung.com

ร้านดี

ไม่มีความคิดเห็น: